Onze Amigo

Soms lijkt iets echt toevallig. Soms kán iets geen toeval meer zijn.

Zaterdag 15 januari 2022.

Omstreeks 20.00 uur reden Caroline en ik vanuit Elden naar Arnhem Centrum om onze bestelling van onze favoriete afhaal-broodjeszaak op te halen. Opeens zie ik in een boom een groot contrast. Een grote tros witte ballonnen met allemaal kaartjes eraan! We zeiden tegen elkaar, als die er straks nog hangen, gaan we ze uit de boom halen.

Zo gezegd, zo gedaan. Na ons eten zijn we met een lange telescopische stok naar dat weiland gegaan om over de sloot de ballonnen uit de boom te halen. Ik kon de hele tros in één keer lostrekken en zorgen dat ze niet verder weg konden vliegen.

Direct na het lezen van het eerste kaartje sloeg de sfeer van enthousiasme om naar een droevige en beladen sfeer.

“Lieve papa, ik ga je missen.”

Het was een tros ballonnen opgelaten na een begrafenis. Met het grootste respect hebben we de ballonnen mee naar huis genomen en aandachtig en met enkele tranen in onze ogen alle berichten gelezen.

Het werd ons snel duidelijk dat het ging om een zeer geliefd persoon die een vrouw en twee jonge kinderen achter heeft gelaten.

Op een aantal van de kaartjes stond geschreven:

“…gelieve terug te sturen naar (adres).”

Het voelde niet goed om de ballonnen lek te prikken. Caroline en ik keken elkaar aan en zeiden beide:

“Wij gaan die kaartjes en ballonnen morgen zelf terugbrengen!”

Zondag 16 januari 2022.

Met de tros ballonnen onderweg van Arnhem naar Geel.

Na een rit van anderhalf uur en ruim 130 kilometer komen we aanrijden in de straat en begint bij ons de spanning en twijfel toch wel te stijgen. We rijden de oprit op en direct zien we twee jonge meisjes uit het raam gluren. Toen pakten we de ballonnen uit de auto, liepen we naar de voordeur en belden we aan. Zonder woorden keken de vrouw die open deed en wij elkaar aan en de vrouw schiet in de tranen.

Enkele momenten later werden we hartelijk uitgenodigd om binnen te komen en ons verhaal te doen. De ballonnen waren gisteren opgelaten. In het mooie gesprek wat daarop volgde werd nogmaals duidelijk dat het om een hele lieve man ging.

We kregen nog een rouwkaart mee waar de foto van de overleden man op stond. Daarna voelde het dat het tijd was om te gaan en die mensen hun rust te gunnen.

( … )

Terug in Elden.

Net dezelfde reis gemaakt die de ballonnen enkele uren daarvoor hadden gemaakt. Haal ik mijn bestelling af bij de frietzaak en loop ik richting de uitgang langs een paar lege tafels. Daar viel mijn oog op een tijdschrift die open lag en mijn hart sloeg over!

Midden op de pagina staat een foto van (in mijn beleving) de man die net is overleden! Uiteraard was het niet dezelfde man maar de gelijkenis was schrikbarend. (Zie foto) Detail is dat de man uit het tijdschrift de naam Franco draagt en de overleden man Franky heet.

Het was een dag die ik nooit zal vergeten.

Het was een onwerkelijke dag vol verdriet maar ook vol dankbaarheid.

Dit voelde ZO goed en ZO mooi om dit te doen en ik ben enorm dankbaar dat dit op mijn pad is gekomen.

Leef je mooiste leven lieve mensen en geniet van elke dag.

Bedankt Caroline dat we dit samen konden doen.

Lieve Jill,

Heel veel liefde, licht en kracht toegewenst de komende tijd voor jou en je lieve kinderen.

Roy Wouterse